Prolog.

Absolutna ciemność i cisza. W kącie słychać jedynie krople spływającej z niewiadomego źródła wody, która wdzięcznie dołącza do zapewne coraz obszerniejszej kałuży. Zapach mokrego kamienia dostaje się do nozdrzy dziewczyny siedzącej na kolanach pośrodku nicości.

- Oyana? – słyszy swoje imię, lecz nie wie skąd pochodzi głos.

- Czego chcesz?! – Odwarknęła zajadle i próbowała wstać na nogi, po raz kolejny nieskutecznie. Ból w każdej części ciała nie pozwalał jej się poruszać, a łańcuchy, którymi ktoś skrępował jej ręce, boleśnie wżynały się w nadgarstki. Dziewczyna zaczynała tracić nad nimi władze, ile to już godzin znajdują się nad jej głową? Nie potrafiła odpowiedzieć. Hamując nieustępliwe łzy, zagryzła boleśnie dolną wargę i zwiesiła głowę.

- Ciebie.

Na dźwięk zgrzytliwego głosu przeszedł ją dreszcz. Ignorując ból krzyknęła w ciemność:

- Już bardziej mieć mnie nie możesz! – na podkreślenie swoich słów poruszyła kajdanami, które nieprzyjemnie zabrzęczały, pozostawiając w pomieszczeniu dziwną aurę.

- Mylisz się, moja droga… mam Cię fizycznie, a ja pragnę czegoś więcej, czegoś bardziej dogłębnego…

- Jeśli sądzisz, że się w tobie zadłużę, to zapomnij, psie! Nie masz nawet jaj, by pokazać mi się na oczy, ukrywasz się jak totalny tchórz. Sądziłam, że stać na więcej człowieka, który kazał mnie tutaj zamknąć. – Oyana z trudnością hamowała gniew, chociaż wiedziała, że nie jest w stanie nic zrobić, jej bezsilność wprawiała ją w rozpacz, a najgorsze co mogła zrobić w takiej sytuacji to załamać się.

- Nie – po pomieszczeniu rozniósł się szyderczy śmiech – chcę twojej mocy.

- Jakiej mocy? Co ty chrzanisz? Nawet nie jestem Shinobim, głupi darmozjadzie. Skoro już wyjaśniliśmy sobie tę kwestę, możesz mnie stąd najzwyczajniej w świecie wypuścić! – znów zaczęła się szarpać z metalowym ustrojstwem. 

- Widocznie wiem więcej o tobie, niż ty sama, drogie dziecko. Jeśli chcesz się dowiedzieć czegoś o swojej przeszłości, musisz zacząć współpracować …

- Bo inaczej znów mnie uderzysz i nawet nie znajdziesz w sobie krzty odwagi by patrzeć mi przy tym w oczy? Tak, znam już to. Jesteś plugawym, żałosnym śmieciem, bezczeszczącym te ziemie swoim cuchnącym odorem.

W stronę dziewczyny został wymierzony policzek, który przyjęła z cichym jękiem. W ustach poczuła metaliczny smak krwi i strasznie zapiekł ją policzek. Ile jeszcze zniesie?

- Mnie śmiesz nazywać plugawym śmieciem? Czy to ja od urodzenia krzątam się po ulicach żebrząc o jedzenie i jakiś marny psi gorsz? Czy to ja zabijam po to by móc przeżyć kolejny dzień? Tak słońce… słuchaj tego .. – Oyana zazwyczaj znosiła zniewagi z pokorą i spokojem, lecz tym razem jej krew wrzała – skoro twierdzisz, że nie masz mocy, to skąd umiejętność rzucania kunaiami, skąd umiesz walczyć?!

- Nic ci już nie powiem.  – wypowiedziała smutno w ciemność.

W jej dłoń wbił się kunai, a od ścian echem odbił się donośny krzyk. Krew spływała z jej ręki, wtapiając się w rytm kapiącej wody. Po policzkach Oyany stróżką spłynęły gorzkie łzy, usłyszała świst wyrzuconego shirukena i nim zdążyła wykonać unik, przeciął on dość dogłębnie jej policzek, kolejny pocisk wbił się w jej bok. Traciła coraz więcej krwi, powoli nie odczuwała bólu… wydawał się on jej dość zabawny. Uśmiechnęła się tracąc zmysły i siły, lecz postanowiła więcej nie prowokować oprawcy.

Znów zapadła nieprzyjemna cisza, do niej wtórował tylko dźwięki kropel brutalnie spotykających się z ziemią. Oyana, mimo że nic nie widziała, czuła jak jej oczy zachodzą mgłą… to już koniec, pomyślała. 

Do jej uszu dotarł dźwięk uderzenia, już chciała krzyknąć po raz kolejny na skutek piekącego i przeszywającego wskroś bólu, gdy dotarło do niej, że nic się jej nie stało. Uniosła głowę, chciała dojrzeć w ciemnościach co to było, jednak nic nie zobaczyła. Usłyszała dźwięk zapalnego światła, jednak nadal wokół niej panowała ciemność.

- Wierzę, że jesteś prawdomówną kobietą, jeśli chcesz się stąd wydostać musisz mi obiecać, że bez żadnych sztuczek udasz się ze mną do miejsca, którego nie znasz, żadnych zbędnych pytań, żadnych ucieczek do czasu, aż nie dotrzemy na miejsce, jasne?

Dziewczyna spoglądała w stronę wydobywającego się głosu, należał on do mężczyzny, niski ton przyprawił Oyane o dreszcze… nadal nie widziała swojego rozmówcy. Była bezsilna.

- Hai. – szepnęła słabo, zgodziła by się na wszystko byle już więcej nie czuć tego okropnego bólu.

- Nie ruszaj się – nakazał – może troszkę boleć.

W momencie wypowiadania ostatnich słów, dziewczynę przeszył okropny ból w boku, domyśliła się, że mężczyzna wyciągnął shurikena, który wbił się w jej talię. Skowyt który z siebie wydała przyprawił chłopaka o nieprzyjemny dreszcz. Nie wrzeszcz – pomyślał – nie zniosę krzyku kobiety.

Oyana poczuła dotyk z tyłu głowy i szybko uciekła od dziwnego ciepłego uczucia.

- Ciii…. – ukoił ją męski głos – chcę Ci pomóc.

Dziewczyna ujrzała światło, które ją oślepiło i na chwile przy mroczyło. Zakręciło jej się w głowie, minęło kilka chwil nim całkowicie doszła do siebie. Spojrzała przed siebie, znajdowała się w małym pokoju zbudowanego z kamienia. Na podłodze leżał jakiś mężczyzna w długich, czarnych włosach, które całkowicie zasłaniały mu twarz, spod kosmyków włosów, dojrzała tylko dziwny wężowaty, fioletowy język. Nad nim przykucnął, jak się domyśliła jej wybawca. Ciemnowłosy chłopak, o oczach tak czarnych, że mogłoby wydawać się, iż pochłonęły burzowe niebo. W ręce spoczywała czarna, szeroka wstążka, prawdopodobnie to ona przysłaniała jej oczy. Wyciągnął z kieszeni leżącego klucz i wolnym, spokojnym krokiem podszedł uwolnić dziewczynę z kajdan. Ta po odpięciu drugiego żelastwa, stoczyła się w jego ramiona, bezsilna, ale przytomna.

- Obiecaj, że będziesz mi posłuszna nim dotrzemy do celu… - Oyana półprzytomnym, ale błagalnym wzrokiem wykonała ledwie zauważalny gest głową wyrażający zgodę – ja obiecuję, ze nic ci nie zrobię.

Ciemnowłosa dziewczyna zdążyła tylko odwdzięczyć się uśmiechem i zemdlała w ramionach mężczyzny. Teraz jej się przyjrzał, delikatna twarz o bardzo ostrych rysach twarzy, nawet nieprzytomna wydawała się zdeterminowana. Spojrzał w miejsce, gdzie klęcząc spędziła kilka dni, kałuża krwi miała wielkość prawie 1,5 metra. Ile musiałaś się nacierpieć? – spytał się w myślach. Przewiesił bezwładne ciało dziewczyny na plecy i ruszył w stronę drzwi.